Ik begon eng, zenuwachtig te lachen. "Uso da.. Uso dayou..?" Kukai en Misora schudde hun hoofd. Ik liet het ei uit mijn handen vallen en stapte achteruit. Kiseki en Suu vingen het snel op. Ik bracht mijn handen naar mijn hoofd en lachte weer engetjes. Ik werd echt gek, ik wist het, ik kon tranen in mijn ogen voelen prikken. Ik was toch gewoon? Waarom moest ik dan weer zoiets vreemds meemaken. Dat wilde ik niet! "Naze.. Kore wa watashi ni okoru riyuu" Tadase legde zijn hand op mijn schouder maar ik schudde hem af. Ik was vreemd. Dit klopte niet. Mijn ouders hadden het ook gezegd. Ik deed vreemd, zat alleen maar in mijn kamer wat te zingen en volgens hun klonk het ook nogeens super slecht. Moest ik mijn droom om te zingen dan maar opgeven. Dat zou wel het beste zijn. Ik kon mezelf beter inschrijven bij een of andere inrichting. "Tamago ga..." begon Dia. Er klonk een vreemd geluidje en er zweefde een zwart ei met een groot wit kruis in de buurt van me. "Muuurrrriiiii~" klonk er scherp en hoog. Ik sloeg uit angst mijn handen voor mijn ogen. "Amu, hayaku!" riep Kukai. "Het is al te laat, het is weg" zei Amu zwak. Ik voelde me leegjes vanbinnen. "Watashi wa utau kotoga dekinai.. Watashi wa henda.." er verscheen een zwakke projectie van mij achter het ei dat met een grote boog weer terug kwam zoeven.
Volgens Google Translate is dat Japans voor: Waarom, waarom overkomt mij dit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten