Misora

Ik liep naar de tafel en bleef achter de stoel staan. Ik leunde er met mijn handen op. 'Dus. Wat is de bedoeling zometeen?' zei ik vrolijk. 'Het is niet ingewikkeld. Jullie stellen jezelf gewoon voor, en eigenlijk is dat alles. Je zegt wie je bent, in welke klas je zit, dat soort dingen. Je verteld een beetje over jezelf, meer hoef je niet te doen.' zei Kukai. Ik knikte. 'Oké, dat kan ik wel.' zei ik. Oké. Kan ik dat wel? Schoot er door mijn hoofd heen. Ik kreeg er kriebels van in mijn buik als ik eraan dacht. Ik was niet goed voor grote groepen. Ik moest al stotteren als ik een spreekbeurt moest houden. En dit waren nogal wat meer mensen dan dat je normaal gesproken bij je spreekbeurt had. Ik haatte dit soort situaties, maar ik kon me nu niet zo zwak laten zien. Dus bleef ik vrolijk glimlachen terwijl ik diep van binnen misselijk begon te worden. Tadase keek naar mij en Miyako-chan. 'Jullie hebben nog zo'n tien minuten voordat we gaan.' zei hij. Ik zag Miyako knikken. Leek het nou zo of was zij eigenlijk ook bloednerveus. 'Daijoubu. Maak je maar geen zorgen.' zei Amu. Ze legde haar hand op mijn schouder en ik keek even naar haar. Toen knikte ik. Volgens mij keek ze dwars door mijn ik-durf-het-echt-wel-masker heen. De tien minuten gingen ontzettend snel, en ik probeerde me in die korte tijd allemaal variaties te bedenken over hoe ik me kon voorstellen. 'Konnichiwa! Watashii wa Kotobuki Misora desu! Daijoubu, minna?!' Of was dat te energiek? Ik dacht van wel. Of moest ik me gewoon rustig houden? Maar dan zou iedereen denken dat ik suf en saai was en dat zou ook geen goede indruk maken. Oh, ik wist het niet! En net toen ik bijna echt aan het doorslaan was, was het volgens Tadase tijd om te gaan. Ik slikte en liep The Royal Garden uit. Op naar de school. Op naar de aula. En alles werd alleen nog maar erger toen ik achter het gordijn van het podium stond.